استون یا پروپانون، یک ترکیب آلی با فرمول (CH۳) ۲CO، ساده ترین و کوچکترین کتون و نیز مایعی بی رنگ، بسیار فرار و قابل اشتعال با بوی تند مشخص است. استون با آب قابل ترکیب است و به عنوان یک حلال آلی مهم در نوع خود در صنعت، خانه و آزمایشگاه مورد استفاده قرار میگیرد. حدود ۶.۷ میلیون تن استون در سال ۲۰۱۰ در سراسر جهان تولید شده است که عمدتا برای استفاده به عنوان حلال و تولید متیل متاکریلات و بیسفنول استفاده میشود. استون یک عنصر سازنده در شیمی آلی است. استفاده های خانگی آشنا از استون به عنوان پاک کننده لاک ناخن و به عنوان رقیق کننده رنگ است. این ماده در ایالات متحده از معافیت ترکیبات آلی فرار (VOC) برخوردار است.
استون در بدن انسان از طریق فرآیندهای متابولیکی طبیعی تولید و دفع می شود؛ استون به طور معمول در خون و ادرار وجود دارد؛ افراد دیابتی استون را به میزان بیشتری تولید می کنند؛ از رژیم های کتوژنیک که باعث افزایش اجسام کتونی مانند استون، اسید β-هیدروکسی بوتیریک و اسید استواستیک در خون میشود، برای مقابله با حملات صرعی در نوزادان و کودکان استفاده می شود.
اولین بار استون توسط آندریاس لیباویوس در سال ۱۶۰۶ با تقطیر استات سرب (II) تولید شد. در سال ۱۸۳۲، شیمی دان فرانسوی، Jean-Baptiste Dumas، و شیمی دان آلمانی، Justus von Liebig، فرمول تجربی استون را ارائه دادند. کردند. در سال ۱۸۳۳، آنتوان بوسی، شیمی دان فرانسوی، استون را با افزودن پسوند -one به ریشه اسید مربوطه (یعنی اسید استیک) نام گذاری کرد. در سال ۱۸۵۲، الکساندر ویلیام ویلیامسون، شیمی دان انگلیسی، متوجه شد که استون متیل استیل است؛ یک سال بعد، شیمیدان فرانسوی، چارلز فردریک گرهاردت، نیز این موضوع را تایید کرد. در سال ۱۸۶۵، شیمی دان آلمانی، آگوست ککوله، فرمول ساختاری مدرن استون را منتشر کرد. با این وجود، یوهان یوزف لوشمیت در سال ۱۸۶۱ ساختار استون را ارائه داده بود، اما کتابچه منتشر شده خصوصی اوچندان مورد توجه قرار نگرفت. در طول جنگ جهانی اول، Chaim Weizmann فرآیند تولید صنعتی استون (فرآیند Weizmann) را توسعه داد.