به دلیل واکنش‌پذیری بسیار بالا، آلومینیوم خالص بسیار به ندرت یافت می‌شود و از این رو، به صورت ناخالص در سنگ‌های معدنی مختلف یافت میشود. آلومینیوم دارای ویژگی هایی همچون مقاومت مکانیکی بالا، مقاوم در برابر اکسیداسیون، مقاوم در برابر زنگ زدگی، چکش خوار، قابل انعطاف، شکل پذیر، رسانای جریان الکتریسیته و رسانای حرارتی می باشد. مقاومت آلومینیوم در برابر اسید و عوامل جوی از فلزات آهن و مس بیشتر است؛ همچنین بسیار بادوام و مقاوم در برابر خوردگی است. آلومینیوم یکی از پر کاربردترین فلز غیرآهنی است. آلومینیوم در برابر خوردگی مقاوم است؛ بدین معنا که سطح آلومینیوم زنگ نمی زند چرا که آلومینیوم با اکسیژن هوا ترکیب می شود و یک لایه فشرده آلومینیومی یا اکسید آلومینیوم تولید میکند. این لایه فشرده مانع از تماس اکسیژن با لایه های زیرین آلومینیوم میشود و از اکسید شدن بیشتر جلوگیری می کند. بنابراین، اکسید کردن سطوح قطعات آلومینیوم از خوردگی آن در محیط های مرطوب و همچنین آب دریا و سایر مواد فیزیکی و شیمیایی جلوگیری میکند.

به عبارت دیگر، اکسید آلومینیوم مسئول مقاومت آلومینیوم فلزی در برابر هوازدگی است. آلومینیوم فلزی با اکسیژن اتمسفر بسیار واکنش پذیر است و یک لایه نازک از اکسید آلومینیوم (ضخامت ۴ نانومتر) در هر صدم پیکوثانیه بر روی هر سطح آلومینیوم در معرض هوا شکل می گیرد. این لایه از فلز در برابر اکسیداسیون بیشتر محافظت می کند. ضخامت و خصوصیات این لایه اکسید را می توان با استفاده از فرایندی به نام آندایزینگ افزایش داد. برخی از آلیاژها مانند برنزهای آلومینیوم با قرار دادن آلومینیوم در آلیاژ برای افزایش مقاومت در برابر خوردگی، از این خاصیت بهره میبرند. اکسید آلومینیوم تولید شده توسط آنودایزینگ به طور معمول آمورف است، اما فرآیندهای اکسیداسیون کمک کننده مانند اکسیداسیون الکترولیتی پلاسما منجر به افزایش قابل توجهی اکسید آلومینیوم بلوری در پوشش می شود و سختی آن را افزایش می دهد.